اشعار

امام مستجاب الدعوه، دلها را هوایی کن            نوای از نفـس افـتادگان را نیـنوایی کن

مرا بر سفرۀ احسان خود بنشان تمام عمر            ولی ذکر لبم را یا علی موسی الرضایی کن

بیا از کودکی مثل مسیح و حضرت یحیی            فقط بر سرزمین قـلبها فـرمانروایی کن

کسی از آستانت دست خالی بر نمی‌گردد            مرا مشمول اقیانوسی از حاجت روایی کن

شبیه کشتی طـوفان زده درگـیر گـردابم            تو سکان دار این کشتی بمان و ناخدایی کن

جواد اهل بیتی و جوانی وقت رفتن نیست            بمان و بیشتر از اهل عـالم دلربایی کن

تو راز نُه فلک را فاش کردی با کراماتت            پس از این هم جهان را غرق نور وروشنایی کن

تو راز «کُلُ ارضٍ کربلا» را خوب میدانی            زمان را کاظمینی کن، زمین را کربلایی کن

لطف تو بی‌واسطه، دریای جودت بی‌کران            عـالـمی از فهـم ابعـاد وجـودت نـاتـوان

صورت و سیرت، نه اصلاً عمرت از مضمون پر است            ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

چاه‌های خشک با دست تو جوشان می‌شدند            ای نگاهت مثل چشمه! ای دلت آتشفشان!

روز حسرت هیچ‌کس حسرت نخواهد خورد تا            بخـشـش ابن‌الـرضایی تو بـاشد در میان

داسـتان عـمـر تو کـوتـاه بود امـا نـبـود            لحظه‌ای تاریخِ نور از ردّ پایت بی‌نشان

یـوسـفی اما عـزیز خـانه‌ات هم نـیـستی            یا سلیمانی که شأنش را نمی‌فـهمد زمان

دوستانت بی‌وفایی... دشمنانت خون دل...            آشنای طعنه‌ای از کودکی... از این و آن

نامتان را شیعیان گاهی به قصد... بگذریم            ما چـنین گـفـتیم تا وا شد دهـان دیگران

از قضا من هم جواد بن الرضایم گرچه باز            بین ما فرق است مولا از زمین تا آسمان

در حـریمت یافـتم شورِ صداقت بیشتر            آمـدم انــدوخــتـم حُـبِّ ولایت بـیـشـتـر

مایه ای اصلاً نبود ای نهمین سالارِ عشق            من گرفـتم زیرِ پاهای تو قـیمت بـیشتر

هر چه افتاده شدم افـتاده‌تر بر خاکِ تو            پیش این مردم گرفـتم باز عزّت بیشتر

آخرین باب الحوائج دست من باشد دراز            یک عطایی کن بگیرم حسِّ رحمت بیشتر

عشقِ بر سائل خصیصه شد برایت یا جواد            شاهدم در خانه بر لطف و عطایت بیشتر

هرکسی که دل دهد بر تو دلت را می‌دهی            این چنین شد بین تو با من رفاقت بیشتر

هر کجا ماندم مدد کن جانِ بابایت رضا            از تو می‌خواهم به هر بُرهه حمایت بیشتر

هر کسی جای دگر رفت و ز بابت دور شد            در جهـان باید بپـردازد غـرامت بیشتر

نامۀ اعـمالِ من پُر از تـباهی شد ببـین            در جزا از من بفـرمایی شفاعت بیشتر

داشتم لکـنت زبان و محضرت تا آمدم            باز شد قـفـلِ بیان و شد بـلاغـت بیشتر

بی‌تو می‌بـازم تـمـامِ زندگانی را یـقـین            دوست دارم یابن زهرا من ضیافت بیشتر

می‌شـناسند تو‌ را اهـلِ ولا اِبنِ ‌رئـوف            می‌رسد از درِ این خانه عطا ابن رئوف

بابِ حاجاتِ خلایق شدنت شُهـره شده            پس دخیل اند همه شاه و گدا ابن رئوف

تو«جوادی» و کرم از کرمت بُهت زده            وَ تَـصّدق بـده در راهِ خـدا ابن رئوف

قسم ت می‌دهم امشب به غریب الغربا            نظری! نائبِ بر حقِّ رضا ابن رئوف

نهمین آینه‌ای!پاک و زلالی چون رود            پاک کن، پُر شدم از جرم و خطا ابن رئوف

کوهی از درد شدم منتـظرِ یک نگهـم            با نگـاهی بـده دارو و دوا ابن رئـوف

اسمِ زیبایِ تو مضمونِ غزلها شده است            می‌نـویـسـند تـمـامِ شـعـرا ابـن رئـوف

صـله‌ای آخـرِ مـدّاحیِ من لـطـف نـمـا            اهلِ این روضه رسان کرببلا ابن رئوف

نعـمتِ اشک بـده تا بـشـوم پُـر روزی            بده بر حال دلم شور و نوا ابن رئوف

ای وجودت جود را معـنا جواد            ای مـریـد لطف تو دسـت مراد
نـورِ مـهـرت دائـمـا در ازدیـاد            خـانـه‌ات شد قـبـلهٔ خـیرُ الـعـباد

هرچه خوبی هست بِه از آن کنی
سائـلـت را سیر نه اعـیان کـنی

نیست چون تو بنده و بنـده‌نـواز            سایه‌ات خورشید نه خورشید ساز
سـفـره‌دارِ عـالـمی، عـالـم نیـاز            سیزده معصوم هستی در طراز

بر سریرِ عشق فـرمان می‌دهی
داده حق دندان تو هم نان می‌دهی

ای چو جدّ اطهرت شمس هدی            درد ما هـسـتـیم ای دسـتـت دوا
حـرز تـو سُـکّـان امـن هـر بـلا            کرده نـامت کـارِ لاحـول و ولا

گر کمی از لطـفـتان معـنا شود
قـطره از یـمن هـمان دریا شود

گـر گه ما مسـتـیم از پـیـمانه‌ات            کـفـر ایـمـان شد اگر از دانه‌ات
دست مافوقی است در کاشانه‌ات            چون رضا گردیده خانِ خانه‌ات

کاسه و دست دل و باب المـراد
یـا تـقـی و یـا مـحـمـد یـا جـواد

آنکه تا کویت خیالش رفته است            داده‌ای بـال و وبالش رفته است
هرکه در راه تو مالش رفته است            از حریمت رزق سالش رفته است

آنقـدر کرده رضایت بر تو نـاز
پرچمت بر طوس شد در اهتزار

ای حجره‌ات غریب‌ترین جای این جهان            در قتلگاهت، آه کسی نیست روضه‌خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می‌کشد            هنگـام دست و پا زدنت با قـدی کـمان

بغـداد شد مـدیـنـه و مـردی که باز هـم            در خـانه‌اش ز کـیـنه هـمخانه داد جان

جعده است اُمّ فضل و تو هم مجتبی ولی            آن پست‌تر از این و تو مظلوم‌تر از آن

آه از تـنـی که زیـر شـررهـای آفـتـاب            پوشـیـده بود پیکـرش از نیـزه و سنان

عشق تو خورده گره با جگر خیلی‌ها            بـارش رحمت تو خورده سر خیلی‌ها

حضرت شاه خراسان بخودش می‌بالد            فـرق دارد پـسـرش بـا پـسـر خـیلی‌ها

گـره کـار هـمـه بــاز شـده بـا دسـتـت            به تـو افـتـاده مـدیـنـه گـذر خـیـلـی‌هـا

تو جـوادی و همه گرد شما می‌گردند            با تو خالی شده است دور و بر خیلی‌ها

مدعـی‌های فـقـاهـت به حـسد افـتـادند            آمـدی ریـخـتـه شد بـال و پـر خیلی‌ها

کاظـمین تو به این گردن ما حق دارد            جـور شـد در حـرم تو سـفـر خـیلی‌ها

از درت عشق جدا شور جدا می‌گیرم            جـیره سال خـودم را ز شـما می‌گیرم

به نام تو بهـشـتی می‌کـنم حال جهـنّم را           خدا را شکر که آموختم من اسم اعظم را

بدون جلوه‌ات در کودکی، باور نمی‌کردند           تـکـلـم‌های در گـهـوارهٔ فرزند مـریم را

نٙوٙد ساله برای طفل نُه ساله تواضع کرد           تو خٙم کردی برای دست بوسی قامت خٙم را

یکی از قاتلانت علم تو در خردسالی بود           که رسوا کردی آخر با سؤالی ابن اکثم را

حسن ازحیث همسر با تو همدرد است اما او           چو زینب خواهری دارد که از دل می‌بٙرٙد غم را

اگر تشنه میان حـجـرهٔ دربـسـته افـتادی           به یاد جد خود با اشک بنشان آتش سٙم را

شما رفتید و صدها سال لازم شد که بنویسند           برای هـر جواب مسأله « الله أعـلـم» را

تو از ازل جـوادی و ما از ازل فـقـیر            یا ایـهـا الجـواد تـصـدّق عـلـی الـفـقـیر

حس کرده است ثروت عالم به دست اوست            وقتی گرفته است تو را در بغـل فـقیر

این گوشه چشم توست که اکسیر اعظم است            با یک نگـاه تو به غـنی شد بدل فـقیر

از حـداکـثر همه سـر بوده هـر زمـان            از تو رسـیـده است به حـداقـل، فـقـیر

از دیگـران اگر چه شـنـیده کرم، ولی            دیده همیشه لطف تو را در عمل فقیر

با دست پُر به خانۀ خود رفته هر زمان            با دست خـالی آمده در این محل فـقیر

( دارایی کـریم به مـنـزل نـمی‌رسـد (            دربـارۀ تو ساخـتـه ضرب المـثل فقیر

از آن زمـان که لطف تو را دید تا ابد            شد زندگیِّ تـلـخ به کـامش عـسل فقیر

تو هم شبـیه حسن یک کـریم مـمتازی            امـامـزاده جـوادی و دست و دلـبـازی

نـدیـده سفـرۀ بـاز مـضیـف خـانه یـتان            اسـیـر یا که یـتـیـم و گـدای نـاراضی

نه چشم‌های خـدا و نه چشم خـلق خدا            ندیـده روی کـسی را زمین بیانـدازی

کسی که نیست غلام شما سرافکنده است            کسی که گشته غلامت، کند سرافرازی

عـلـی اکـبـر سلـطـان طـوس ادرکـنی            برات کرب و بلا را تو جور میسازی

امـام ارض و سـما یا محـمّد بن علی            محـیط جـود و سخا یا محمّد بن علی

چراغ هشت سپهر و یم سه گوهر پاک            سـرور قـلب رضا یا محـمّد بن عـلی

گره گشایی و از چار سو گرفتاران            تو را زنـنـد صـدا یا محـمّد بن عـلی

به کاظمین و به صحن و رواق و تربت تو            سـلام خـلـق و خـدا یا محمّد بن علی

تو آن امام جوادی که بر در حرمت            شـهـنـشه است گـدا یا محـمّد بن علی

تو برتری که شود حقّ مدح و منقبتت            به نـظـم و نـثـر ادا یا محمّد بن علی

هزار بارم اگر سر ز تن بُـرند، دلـم            نگـردد از تو جـدا یا محـمّد بن عـلی

تو و کرامت و جود و عنایت و احسان            من و عـطای شـما یا محمّد بن عـلی

سزد که مدح تو را ثامن الحجج گوید            ز لـعـل روح فـزا یا محـمّد بن عـلی

تو کیستی که پدر گفت مادر و پدرم            تـو را شـونـد فـدا یا محـمّـد بن عـلی

تـمام خلـق هـلاک اند بـی هـدایت تو            تـویی چـراغ هُـدی یا محمّد بن علی

به پیـش نطـق تو شد لال زادۀ اکـثم            چو یافت قدر تو را یا محمّد بن علی

به یک سؤآل کنی سی هزار مسئله طرح            تو لعـل لـب بـگـشا یا محمّد بن علی

عجب نه، گر که شود درد صد هزار مسیح            بـه تـربـت تـو دوا یا محـمّد بن عـلی

خوش آن زمان که بگیرم به کاظمین زتو            بـرات کـرب و بـلا یا محمّد بن علی

خـدا گواست که در پـرتو محبّت تو            دلـم گـرفـت جـلا یا محـمّد بن عـلـی

گره گشایی تو در ائمّه مشهور است            هـمیشه در هـمه جا یا محمّد بن علی

به دست همسر خود بی‌گناه کشته شدی            چـنـین نـبـود روا یا محـمّـد بن عـلی

چو شمع سوختی و قطره قطره آب شدی            ز سـوز زهـر جـفـا یا محمّد بن علی

تو را به زهر ستم یار کُشت و آب نداد            یـکی نگـفـت چـرا یا محـمّد بن علی

شنیده‌ام که برای تو قاتل تو گریست            اگر چه کُشت تو را یا محمّد بن علی

هزار حـیف تنت دفـن شد غـریـبانه            بدون جـرم و خـطا یا محمّد بن علی

اگرچه با لب عطشان شدی شهید دگر            سـرت نگـشت جـدا یا محمّد بن علی

اگر چه لعل لبت تشنه بود چوب نخورد            میـان طـشت طـلا یا محـمّد بن عـلی

سزد که گریه کند میثم از مصیبت تو            هماره صبح و مـسا یا محمّد بن علی

خوشحال ازین غلامی و عرض ارادتم            هـمـراه با مـلائکه مشغـول خـدمـتم
این لطف فاطمه است که داده لیاقتم            عـبـد عـلـی و آل عـلـی تا قـیـامـتـم

من نوکر و محب و فدائی اهل بیت
بـیـچـاره‌ام بـدون گـدایـی اهـل بیـت
دارم به سر هوای جگر گوشۀ رضا            افـتـاده‌ام بـه پـای جگـر گوشۀ رضا
ممنونم از عطای جگر گوشۀ رضا            ای جان من فدای جگر گوشۀ رضا
عـمـریـست زیر دین جـواد الائمه‌ام
محـتـاج کـاظـمـیـن جـواد الائـمـه‌ام
ای نـایب امام رضا، حضرت جواد            یابن الرئوف! شاه وفا! حضرت جواد
پروردگار جود و عطا، حضرت جواد            دریاب روزگار مرا، حضرت جواد
آقـا به مـهـربـانـی تـو دارم اعـتـقـاد
هستی جواد و ابن جـواد و ابالجـواد
ای سـومین محـمد این خانه، السلام            ای سائل تو عـاقـل و دیـوانه السلام
ای صاحب کـرامت جـانـانـه السلام            عیسی مسیحِ حضرت ریحانه السلام
تو آمـدی و دشـمـن دین نا امـیـد شد
بـار دگـر امـام رضا رو سفـیـد شـد
با بـودنِ تو عـهـد وفـا سـر نـیـامـده            چیزی به حز کرم که به این در نیامده
وصفت به جز رضا ز کسی بر نیامده            مـولـود از تو با بـرکـت تر نـیـامـده
تتنـهـا امـام لایـق فـرزنــدی رضـا !
وصفت کجا و ذهن گنهکار من کجا
در کودکیت پیر زمین و زمان شدی            آقـا نـهـم سـتـارۀ این آسـمـان شـدی
امّـیـد آخـر هـمـه بـیـچـارگـان شدی            بـالاتـر از تـوقـع مـا مهـربـان شدی
آنانکه خاک بـوسی ابن الرضا کنند
باید که خاک را به نظـر کـیمیا کنند
ای عـادت هـمـیـشۀ تو ذره پروری            خوب و بدند بر سر کوی تو مشتری
دادی به یاد سائـل خود کیـمیـاگـری            حقا که یادگاری موسی بن جعـفری
هر کس که برد نام تو حاجت روا شده
درد نـگـفـتـه در حــرم تـو دوا شده
ای انـتـقـام کـوچـه هـمه آرزوی تو            دل بُرده از امام رضا خلق و خوی تو
باید گـرفت درس برائت ز کوی تو            ای غصه‌های فاطمه بغض گلوی تو
تو مـادری تر از همه‌ای بعد مجتبی
خیلی عذاب داده تو را داغ کوچه‌ها

امشب دلم لبریـز احساسی جدید است            آقا غلامت در دو عـالم روسفید است

ذکر قـنوتم « یا جـواد ٱلاجـودین» شد            دادی مرادم را اگر این دل مرید است

انداخـتـم حـرز تو را بر گـردن خـود            عشق تو در نزدیکیِ حبلُ ٱلورید است

نـقـش نگـیـنت بود " نِعـمَ ٱلـقـادرَ ٱللّه"            این افـتخـارِ سنگ زیـبای حدید است

دستان پُـر مهـرت مرا محـتـاج کـرده            با دست خالی رد کنی؟! از تو بعید است

ذریـّـهٔ دردانـــهٔ ســلــطـان طــوســی            گفتیم در وصفت: شهید إبن شهید است

بـاب ٱلجـواد مـشهـدم را دوسـت دارم            آنجا برای قـفـل حـاجـاتـم کـلـید است

مولای گندمگون؛ نقاب از چهره بردار            نه! برنداری! چشم بعضی ها پلید است

از عـلم بی‌حدّ تو مأمون غرق حیرت            در محضرت علّامه از خود ناامید است

جـانـم فـدای جـای جـای کـاظـمـیـنت            نـذر تو چندین آیـه قـرآن مجـید است

یاسین و ٱلرحمن و حمد و قـل هـوَٱللّه            می‌آیـم و هـنگامـهٔ وعـده وعـید است

إذن از تو میخواهـم، مدد از مادر تو            پـابـوسی‌ات وٱلله که عـید سعـید است

خادم فراوان داری اما چند سالی ست            ذکر لبم؛ ایکاش ما را می‌خرید؛ است

تفـسیـر حُسن عاقـبـت یعنی همین که            پـائـینِ پـایت مـرقـد شیـخ مفـیـد است

اى آن كه بر تمام خلایق تو رهبرى            بر ممكنات سیّد و سالار و سرورى

آن جا كه آفتاب رخت جلوه گر شود            خورشید، زهره می‌شود و ماه مشترى

شـاه نـهـم، امـام نـهـم، حـجّـت نـهـم            نـور نـهـم، ز نـور خـداونـدِ اكـبـرى

از كـثـرت لـطـافـت، جسم مجـرّدى            با یك جهان شرافت روح مصوّرى

هم جانشین هشت امامى به روزگار            هم از شرف، امام دهم را تو مظهرى

آمد تو را جواد لقب، ز انكه جود تو            از یاد بُرد حاتم و آن جود جعـفـرى

از آدم و خلیل، هم از یوسف و مسیح            وز خَلْق و خُلق، صورت و سیرت نكوتری

با آن‌ همه كـرامت و آيات و بـيّـنات            هـرگـز كـلـيـم با تو نـيـارد برابـری

چون كيميا، ولای تو٬ و مس٬ وجود ماست            آسان بود به خـلق جهان كيميا گری

ذاكر از اين مديحه بسی فخر می‌كند            بر حافظ و سنايی و سعدی و انوری

کـوبـم در ســرای جـواد الائـمّـه را            تا بـشـنـوم صـدای جـواد الائـمّه را
سر بر نگـیـرم از در دولتـسرای او            بس دیـده‌ام سـخـای جواد الائـمّه را

دلــــداده‌ام بـــه زادۀ آزاده رضـــــا            دارم به سـر هـوای جواد الائـمّه را
تا زنـده‌ام به دولت حُبّ عـلی و آل            دارم به لب ثـنـای جـواد الائـمّـه را
بی‌اعـتنا به سلطـنت هر دو عـالـمـم            هـستـم گـدا، گـدای جـواد الائـمّه را
بر تاج و تخت جملۀ شاهان نمی‌دهم            خــاک در ســرای جـواد الائـمّـه را
نشناسمی بجود و سخا این چنین بنام            از مـاسـوا سـوای جـواد الائـمّـه را
حاشا اگر به قیمت هستی دهم ز کف            ســرمـایــۀ ولای جــواد الائــمّـه را
نشناخت آن کسی که مقام ولایـتـش            نـشـنـاخـتـه خـدای جـواد الائـمّـه را
ماه رجب که کرده مصفا جهان حُسن            دارد بـخـود صفـای جواد الائـمّه را
گاه طلوع صبح دهم زین مه آفتاب            بـوسـیـده خاک پای جواد الائـمّه را
گل رو فلق هماره بود از دمی که دید            سـیـمـای دلـربـای جــواد الائـمّه را
روزیکه نیست غیر عمل دستگیر خلق            دل بـسته‌ام عـطـای جواد الائـمّه را
دارم «امید» اینکه ز اخلاص بـندگی            حاصل کـنم رضای جواد الائـمّه را

ای کوثر دوم که مشهور است جودت            ظاهر تمام خير و خوبی از وجودت
تـو آفـريـنـش را چـراغ رهـنـمـائی            سر تا بپا رحمت جواد بن الرضايی

در اين جهان و اين همه لطف و کرامت            جـودت قـيامت می‌کند روز قـيامت
بر مصطفي گفتند ابتر کـوثرش داد            يک دختر اما از دو عالم بهترش داد
گفـتند ابـتر بر رضا دادش جـوادی            کز او گرامی تر به عالم کس نزادی
وقتی بر آيـد دست جود از آستـينش            گوهر فشاند در يسار و در يـميـنش
تنها نه او بر دوستان گوهـر ببخشد            بر دشمن سر سخت خود هم زر ببخشد
گلبرگ زهرا و نشان ز آن لاله دارد            در کـودکی از داغ مـادر نـاله دارد
گفت آن دو را از قبر بيرون می‌کشانم            من انـتـقـام از قـاتـلانـش می‌ستـانـم
هـرگـز گـدا نـوميـد از اين در نگردد            وز درگه او دست خالی بر نگـردد
مولای ما اينک تو را خوانيم ما هم            کز دست غم سر در گريبانيم ما هم
دل مُـرده‌ايم آب حـياتی بخش ما را            وز محبس غمها نجاتی بخش ما را

ای به همه ماسوی سيد و مـولا جواد            نـام خـوشت بر لـب اهـل تـولا جـواد
هر که شود سائـلت پادشه عـالم است            هر چه بگويم من از جود و عطايت کم است

ذرۀ نـا قــابـلــم مـهــر شـمــا در دلــم            از دو جهان يا جواد عشق تو شد حاصلم
ای به رضا نور عين وی به سخا زيب و زين            قـبـلـۀ دلها بود قـبـر تو در کـاظـمـين
بحر عـطا و کرم معـدن جـود و سخا            ای پـسر فـاطـمه کن نگهـی سوی ما
دست تو وقت کـرم کار خـدا می‌کـند            ذکر شـريـف جـواد درد دوا می‌کـنـد
زد به دل ما شرر سوز غمت يا جواد            جان بفدای تو و عـمر کمت يا جـواد
با هـمۀ آنکـه ديـد از تو عـطـا و وفـا            همسر نامهربان  کُشت تو را از جفا
اي گـل بـاغ مُراد کشتۀ ظلـم و عـناد            دست مرا هم بگير از کرمت يا جواد

طوبای تو میان دلم قـد کشیده است            بین من و خیال خودم سد کشیده است

احساس می‌کنم به تو نزدیک می‌شوم            جـذر مرا نگاه شما مـد کشیده است

این جـذبـۀ طـلایـی بـالا نـشـیـن تو            بـال مرا حـوالی گـنـبد کـشیده است

دست خدای عز و جل روی قلب ما            این بار سوم است محمد کشیده است

نوری رئوف در حرمت موج می‌زند            الطاف کاظمین به مشهد کشیده است

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

بـگـذار خـاک پـای تو نقاشی‌ام کنند            سـجـادۀ دعـای تو نـقـاشـی‌ام کـنـنـد

بگـذار در کـنـار قـدم‌های هر شبت            با رشتـۀ عـبـای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

بال و پـرم بـده که شبـیـه کـبـوتری            امـروز در هـوای تو نقـاشی‌ام کنند

بـگـذار از زمـان ازل تا هـمـیشه‌ها            آقـای من بـرای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

وقتی میان خانه دعـا پخش می‌کنی            مسکین ترین گدای تو نقاشی‌ام کنند

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

ای بالـش تو دست امـام رئـوف مـا            ای سایه بان روی تو بال فـرشته‌ها

تا آمدی امام رضا گـریه‌اش گرفت            ای مـسـتـجـاب چـلـۀ سـجـادۀ دعــا

تا یک تـبـسّـمی نکـنـی پـا نمی‌شود            خـورشیـد از مـقـابـل گـهـواره شما

اینگونه بی‌نقاب نظر می‌خوری عزیز            ایـنـقــدر در مـقـابـل آئـیـنـه‌هـا نـیـا

آقـا قـرار مـا سـر میـدان کـاظـمـین            ای اولـیـن زیـارت مـا بعـد کـربـلا

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

هر صبح چهارشنبه مقیم تو می‌شوم            از زائران صبـح نـسیـم تو می‌شوم

روزی اگر به طور مرا راهیم کنند            سوگند میخورم که کـلیم تو می‌شوم

وقتی که از محـلۀ ما می‌کنی عبور            کوچه نشین دست کـریم تو می‌شوم

بر پشت بام گـنـبـد زرد و طلائـیت            مـثـل کـبـوتـران حـریـم تو می‌شوم

کم کـم در ابتدای خـیابـان کـاظمیـن            دارم همان گـدای قـدیـم تو می‌شـوم

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

سائل، شبی که زائر باب المُراد شد            تـسبـیح وار، گرمِ دَمِ « یا جـواد » شد

در کـربـلا نیـافـت مَجـالِ گـریـستن            در کاظمین روزیِ اشکش زیاد شد

حتّی غمی که کُنج دلش جا گرفته بود            وقتِ بغل گرفتنِ این کعبه، شاد شد

گَرد گُـناه را ز رویِ شانه‌اش تکاند            وقتی نـسیمِ صحن مُـبـدّل به باد شد

شد با سواد گیسوی دلبر سپید بخت            تـا بـر سـواد آیـنـه بـی‌اعـتـمـاد شـد

حتّی نصیب حور و ملک هم نشد به عُمْر            خیری که سهم زائر خَـیرُالعِـباد شد

هرکس نداشت مِـهر جوا دالائمه را            واللهِ روسـیـاه تـر از قــوم عــاد شد

هرکس که یاامام رضا گفت و جان سپرد            سوگند بر جوادِ رضا «زنده یاد» شد

در اوّلـین قـدم به مُـراد دلـش رسید            سائل، دمی که ساجدِ «بابُ الجواد» شد

ای دُر نـورانـیِ ده بـحـر نـور            وی نهـمین حجتِ ربّ غـفـور
آیــنـۀ قـبـلـۀ هــفــتــم: جـــواد            نـور دل حـجّت هـشـتم: جـواد

کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابـن الرضا            محـمـدی یـا عـلـی مـرتـضی؟
کعـبۀ ارکـان حـرم کیست؟ تو            قـبـلۀ اربـاب کـرم کـیست؟ تو
ماه رخت، مصحف آیات حق            واسـطـۀ کــل عــنـایـات حــق
دسـت تـو دسـت کـرم کـبـریـا            صحـن و رواقت حـرم کـبـریا
ارض و سماوات به تو متکی            بـوده امــام هــمـه از کـودکـی
عـلم، بوَد نـقـش گـل روی تـو            جـود، گـدایی بـه سر کوی تـو
با سخن تـو شده احـیـای عـلـم            هر نفس توست مسیحای عـلم
طــور، تـجـلّـی گـه انـوار تـو            نـور، مـتــاع ســر بــازار تـو
روی خـدا، روی دل آرای تو            چـشم رضا، محـو تمـاشـای تو
چون تو کسی عابد و معبود نیست            با برکت تر ز تو مولود نیست
تو پـسـر فـاطـمـه‌ای یا جـواد!            قـبـلـۀ جان هـمـه‌ای یـا جـواد!
زادۀ اکـثـم ز تـو خجـلـت زده            سیـنـۀ مأمـون ز تـو آتـشـکـده
داده‌ای ای حجّـت پـروردگـار            پاسخ یک مسئله را سی هزار
مـخـزن عـلـم ازلـی سـیـنـه‌ات            عــالَـم اســرار، در آیـیــنـه‌ات
ظرف وجود تو پُر از علم غیب            نـور خـدایـی و مـبـرّا ز عـیب
طـلـعــت تـو آیــنـۀ روی حـق            عالم غیبی، ولی از سوی حق
بـرتـری از اینـکه مـیان رهی            یک خبر از ماهی و مأمون دهی
عالم دانش همه پا بست توست            دایره‌ای بین کف دست توست
خلق جهان را به درت التجاست            شأن شما «وَ مَن اَتا کُم نَجاست»
خیل مَلَک، عاشق تهلیل توست            وحی خدا زنده به تأویل توست
ای ملک و جن و بشر زائرت            وسعـت مُـلک ازلـی، حائـرت
مـظهـر الـطـاف خـدای مجـیـد            از کرم و جود تـو نبـوَد بعـیـد
تا چو منی عـقـده ز دل وا کنم            در حـرم قـدس تـو نـجـوا کـنم
خار اگر خار بُـوَد با گل است            زنده به آب و نفـس بلـبل است
"میثم" دلخـسته از آن شماست            گرچه کم از برگ خزان شماست